Afgelopen weken was ie er weer, die stemming waarvan ik dacht dat ie voorgoed verdwenen was. Ik noem het de blues. Misschien was het wel een lichte depressie, of gewoon terneergeslagenheid, zoals iemand laatst tegen me zei. De diagnose is nooit bij me gesteld omdat ik er gewoon nooit mee naar een dokter ben gegaan. Dat ie er weer was snap ik uiteindelijk wel in deze tijd waarin ik geen baan meer heb en mijn bedrijf in Limburg aan het uitbreiden ben. Geen structuur, geen veiligheden. Bovendien heb ik het de afgelopen 6 jaar zo vreselijk druk gehad dat ik geen tijd had om ergens bij stil te staan. Wat tegenstrijdig voor een mindfulness en compassietrainer, zegt mijn innerlijke criticus, en dat riep weer schaamte op. Dit kan en mag ik niemand laten zien, want dan zien ze hoe ik werkelijk ben…weer zo’n oude negatieve gedachte.

Een stuk oud-zeer wat nu dus weer opkwam. Het voelde zwaar, donker en moeilijk te hanteren. Ik had geen zin om op te staan of naar bed te gaan. En overdag moest ik me bij een activiteit steeds ergens overheen zetten, ook als dat een leuke bezigheid was. Zoals een les Mindfulness geven of een coaching doen of naar een netwerkbijeenkomst gaan….. jaja, en zo zijn we allemaal mensen.

Nadat ik een tijdje met zelfcompassie bezig ben geweest en erover heb gesproken met een goede vriendin die precies weet waar ik het over heb, begon het weer te veranderen. Het leert me steeds weer wat, zei ze, het is ergens goed voor. En dat klopt, ik merk dat ook. En hoewel ik het verschrikkelijk vind als ik er middenin zit, besef ik dat ook wel. Na een tijdje. Als ik aan de gang ga met oefeningen uit de MSC zelfcompassietraining. Niet met denken, maar met voelen wat ik ervaar dus. Mijn schaamte onder ogen zien, en ermee naar buiten komen. Het besef dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.

Dát is het grote verschil met vroeger. Toen had ik geen idee wat er gebeurde of wat ik eraan kon doen. Ik vereenzelvigde me volledig met mijn –negatieve- gedachten, geloofde die zelfkritiek kritiekloos. En schaamde me, zonder te weten waarvoor. Voelde me waardeloos, onzichtbaar, lelijk en onbeduidend.

Het onder ogen zien en mezelf compassie geven voor het feit dat ik gewoon een mens ben, met al mijn fouten en mindere eigenschappen, helpt.  En het verrast me steeds weer, want het oude vooroordeel dat ik vooral niet te soft voor mezelf mag zijn, leeft nog wel, al is het niet meer zo sterk. Dat is dan zo’n oud patroon, een gewoonte die ik vroeger heb opgedaan, en die heeft geleid tot die automatische –negatieve-  gedachten….meer niet. Ik hoef er niks mee.. oh wat een heerlijk besef. Het schept lucht en ruimte, en geeft me weer veerkracht om door te gaan. Het laat me de zon niet alleen zien, maar ook weer waarderen.

Ik kom er weer uit, kan weer gaan genieten…
Het leven gaat niet over leuk, zeg ik al heel lang, maar wel over zijn met wat er is, vriendelijk, liefdevol en zonder mezelf te veroordelen. En daar leer ik dan weer van. Heerlijk!

Als mindfulness en mindful zelfcompassie trainer kom ik regelmatig de misvattingen tegen die men heeft over  ZELF-COMPASSIE. Dat ligt aan het woord. Ik heb datzelfde ook gehad, en velen die de training doen, merken het ook.  Als compassietrainers onderling hebben we uitgebreid gesproken over andere woorden die we zouden kunnen gebruiken, maar geen een dekt de lading. Wat lijkt erop? Vriendelijkheid, mildheid, weten wat je nodig hebt…. het worden verdunningen of omschrijvingen.
Mijn conclusie is het woord gewoon te blijven gebruiken zodat het meer inburgert en de oude lading er vanaf gaat door er meer over te berichten in de media.

Ik begin er maar meteen mee;-)

Het beeld wat nu heerst is dat het soft is, een vorm van zelfmedelijden en egoïsme, datalles goed is en dat het ervoor zorgt dat je nergens meer toe komt.
Het tegenovergestelde is echter waar!

Wat is het wel? 
Zelf-Compassie zorgt dat je eerlijk naar jezelf gaat kijken, maar op een vriendelijke manier. Allereerst kijken we niet makkelijk en niet graag naar onze minder mooie kanten, dus dat vergt MOED. Daarmee hebben we soft getackeld…
Doordat je eerlijk naar jezelf gaat kijken en niet door de gekleurde bril van alle verhalen die we om ons heen weven, zien we de realiteit en kunnen we beter onze richting bepalen, onze stappen zetten. Niks zelfmedelijden dus… En doordat we onsrealiseren dat wij niet de enige zijn die af en toe worstelen, is er meer ruimte voor de ander en zijn we eerder geneigd tot het sluiten van compromissen.
Zelf-Compassie maakt dat we zien wat goed voor ons is, en niet alles wat we willen is even goed voor ons. Een metafoor, als een kindje al een paar ijsjes op heeft op een dagje naar een pretpark, en ze wil er nog een, dan zal een verstandige moeder haar dit ijsje niet geven. Niet alles is goed dus! Wel ontdek je hoe je daar vriendelijk mee om kunt gaan.
En de mythe dat zelf-compassie demotiveert slaat echt helemaal nergens op. ZELF-KRITIEK IS EEN STERKERE DEMOTIVATOR! Want als we iets fout doen, en het voelt als falen, we krijgen ervoor op ons kop, dan zullen we het niet snel nog een keer doen. MET ZELF-COMPASSIE leer je je ervaringen zien als ervaringen waar je van leert, en makkelijker nog een keer een poging wagen.
Onderzoek heeft inmiddels aangetoond wat de positieve effecten zijn, zoals verminderde aanwezigheid van depressie, angstige gevoelens, stress, schaamte, een negatief lichaamsbeeld. Daartegenover staat een grotere aanwezigheid van geluk, tevredenheid, optimisme en fysieke gezondheid.

In de media komt het langzaamaan ook meer voor, ik hoorde enige tijd geleden op radio 2 een dj oproep doen voor meer compassie en Marianne Thieme had het afgelopen week in de beschouwingen ook over meer compassie in de samenleving.

Professor Kristin Neff heeft haar levenswerk gemaakt van onderzoek naar zelf-compassie. Haar boek ‘Zelf-compassie’ is een hit.
Chris Germer, klinisch psycholoog, heeft het boek geschreven ‘Mindfulness en Zelf-Compassie’, wat op dit moment ook goed wordt verkocht.
Samen met Chris Germer heeft Kristin Neff er een trainingsprogramma voor geschreven wat Mindful Self-Compassion (MSC) heet.Dit wordt sinds 2014 in Europa en de rest van de wereld uitgerold. Een verdieping van de mindfulness trainingen die we allemaal kennen. Een prachtige ontwikkeling. Ik zie als compassietrainer inmiddels de positieve effecten ervan van mijn deelnemers.

De wetenschapsmonnik en wetenschapper Matthieu Ricard heeft er een dik boek over geschreven ‘Altruïsme’ .

Allemaal ook interessant voor  (grote) bedrijven. Zelf-compassie lijkt een individueel ding te zijn, maar in het grote geheel van samenwerking is het welbevinden van het individu zeer van belang. Een gezonde en tevreden medewerker heeft een lager ziekteverzuim en presteert beter…
Artsen zijn erbij gebaat omdat ze onder hoge druk moeten presteren, en met mindfulness en zelf-compassie zichzelf makkelijker kunnen ‘ondersteunen’.

De tijdgeest is ernaar. De drukke en hectische maatschappij kan wel wat compassie gebruiken. Als we leren wat vriendelijker naar onszelf te zijn, kunnen we ook meer ruimte geven aan anderen.

Ik probeer mijn steentje bij te dragen, en hoop dat de rimpels ver doorgaan…..

Wat zou er gebeuren als we eens met zijn allen afspreken:
-te stoppen met vechten;
-naar elkaar te luisteren;
-vriendelijk naar onszelf te leren zijn (ook al heeft het leven ons daartoe niet zo goed uitgerust in het verleden);
-daardoor ook beter uitgerust worden om vriendelijk voor de ander te zijn;
-de overeenkomsten te zoeken in de soort wat zich MENS noemt, in plaats van ons te focussen op de verschillen;
-ons niet op te laten jutten door politici die de tegenstellingen juist opzoeken, waardoor ze de zaak alleen maar erger maken…

Charter for Compassion, een organisatie die ijvert voor vrede, somt het op:
Gisteren 50 slachtoffers in Orlando, Florida;
Totnutoe in Juni zijn er 68 aanvallen geweest in Israel, Afghanistan, Bangladesh, Irak, Libië, Mali, Niger, Nigerie, Somalië and Syrië;
En dit jaar, 2016, tellen we al Zeshonderdzeventig (670) terroristische aanvallen.

Ik merk dat ik zucht, het maakt me verdrietig, het lijkt zo uitzichtloos hier iets aan te willen doen. Omdat het zo groot is, zo wijdverbreid. Steeds meer politici die navelstaren en regeren vanuit angst. Steeds meer mensen die van daaruit reageren en gaan roepen, schelden, vechten…. Maar dat is het juist!

WAAR JE AANDACHT AAN GEEFT, GROEIT!

DAT IS DE NEGATIEVE SPIRAAL

Als we acteren vanuit de emotie angst, verliezen we het overzicht, komen we in een tunnelvisie terecht, en kunnen we niet vanuit helderheid van geest zien wat we vervolgens het beste kunnen doen.
Ook ik voel die negatieve energie trekken, want gebeurtenissen zoals boven opgesomd roepen angst op, en de intuïtieve behoefte om meteen te zorgen voor onze veiligheid. Maar hoe doe ik dat? Ik merk dat het mij helpt erop te reflecteren wat het in mij doet, de werking van mijn geest leren begrijpen zodat ik er beter gebruik van kan maken. Ik doe dat door meditatie en contemplatie. Zo ontdekt ieder die zichzelf wil ontwikkelen wat voor hem of haar werkt.

DAT IS DE POSITIEVE SPIRAAL

Daarom wil ik mijn koers explicieter uitdragen.  Ik kan het verschil maken op individueel niveau, bij mezelf, want daarop kan ik invloed uitoefenen. Ook jij kunt daar het verschil gaan maken. En zo kunnen we een inspiratie zijn voor anderen, die daardoor moed kunnen vatten en ook keuzes durven maken die duurzaam zijn en voor verbinding zorgen.
Hoe klein ook, als we niks doen, vanuit een soort passief fatalistisch gevoel dat het toch allemaal niet helpt, dan gaat de wet van ‘een fulfilling prophecy’ werken, dan gebeurt er precies waar we bang voor zijn.
Doorzettingsvermogen en successen ontstaan niet in goede tijden. Zij ontstaan tijdens beproevingen.
Mahatma Gandhi zei eens, ‘een kleine groep vastberaden geesten die voortgestuwd worden door onblusbaar geloof in hun missie, kunnen de loop van de geschiedenis veranderen’.

EEN HEEL VEEL INDIVIDUEN VORMEN EEN ENORME MACHT!

We zijn niet alleen, velen gingen ons voor, hieronder een greep:
Ghandi, Krishnamurti, Moeder Teresa, Nelson Mandela, Dalai Lama, Franciscus van Assisi, Paus Franciscus, John Lennon, Malala Yousafzay, Bertha von Suttner, Alfred Hermann Fried, Rosa Luxemburg, Lucie Aubrac, Paul d’Estournelles de Constant, Henriette Bie Lorentzen,  Eliza Branco, Pierre Ceresole, Máiread Korrigan-Maguire, Élie Ducommun, Dror Feiler, Andrea Gaggero, Leymah Roberta Gbowee, Izzeldin Abuelaish, Elizabeth Molteno, Ernesto Teodoro Moneta, Martin Luther King, Boniface Mwangi, Arndt Pekurinen, Nina Vasilevna Popova, Samuel Ruiz García, Teesta Betalvad, Simone Susskind, Kamiel Vanhole, Tsutomu Yamaguchi, Daoud Nassar, Pascal Mugaruka, Concepcion ‘Conchita’ Picciotto, Malik Jalal, Yonatan Shapiro, Kees Koning, Denis Mukwege, Daniel Kerrigan, Mouaz El-Khatib, Muhammad Ali, Jeremy Gilley, Fadi Hallisso, Hashem al- Azzeh, Garry Davis, Uri Avnery, Kazuaki Tanahashi, Bernie Glassman, Sienie Strikwerda, Mariëtte Moors, Thomas Merton, Hans Matheeuwsen, Susan van der Hijden, Reem al-Assil, Bart de Ligt, Ludwig Appeltant, Ewald Lienen, Sari Nusseibeh, Rachel Corrie, Kailash Satyarthi, Ellen Johnson-Sirleaf, Leyman Gbowee, Tawakul Karman, Oscar Arias Sánchez, Noa, Max van der Stoel, etccccc……………